Eindhoven

Het is woensdag 10 mei 2006 en om halftien in de ochtend heeft zich al een kleine menigte SP - ouderen verzameld bij het oude postkantoor van Eindhoven. Zij wachten op de bus die hen, op deze mooie, zomerse dag zal brengen naar Drimmelen,

Alvorens we de boottocht door de Brabantse Biesbosch gaan maken en nà de lunch die een ieder zich wel liet smaken, zal Mia van Boxtel een lezing houden.

Elk jaar organiseert de SP zo’n voorjaarsreisje om de vele actieve vrijwilligers van de SP eens te belonen voor hun inzet. Met een eigen bijdrage én een bijdrage van afdeling Eindhoven, was het weer gelukt om voor en redelijk bedrag een leuk uitstapje te organiseren. Er waren dan ook voldoende inschrijvingen om met een volle bus
(60 personen) er een fijne dag van te gaan maken.

De stemming zat er al direct goed in.
Een heerlijk zonnetje en een temperatuur die in de loop van de dag opliep tot 27 graden beloofde veel goeds.

Aangekomen op de plaats van bestemming wachtte er een heerlijk kopje koffie in restaurant ‘Jaghtpanorama, waarna Mia haar lezing hield en vertelde over dit oorspronkelijk zoetwater getijdengebied dat een stelsel van rivieren, kleine en grote kreken en eilanden omvat en waar Maas en Waal in zee uitstromen.
In vroeger tijden was het getijdenverschil wel twee meter, maar sinds de voltooiing van de Haringvlietsluizen in 1970 is er geen directe verbinding meer met de zee.
Dit heeft enorme gevolgen voor de natuur in dit gebied.
Heel veel dier - en plantsoorten zijn toen verdwenen en er zijn (gelukkig) weer andere voor in de plaats gekomen. Dit proces gaat nog steeds door; de natuur heeft daar meer tijd voor nodig dan de nu afgelopen 35 jaar.
Op termijn zullen de Haringvlietsluizen langer en vaker worden opengezet, zodat ook het getijdenverschil in de Biesbosch weer toeneemt en de botsing van zout en zoet water weer plaatsvindt.

In vroeger jaren werd er in de Grienden (wilgen en rietlanden), de wilgenstruiken óm de zoveel tijd afgesneden. Onder andere ten behoeve van de mandenmakers en kuipers, maar ook voor de waterbouwwerken werden de wilgen gebruikt.
Er werden zinklichamen voor dijken, oevers en taludbescherming van gemaakt, die dan naar de plaats van bestemming werden gesleept.
Sinds de afsluiting van het Haringvliet is er in deze bedrijfstak behoorlijk de klad gekomen.

Er zijn echter ook bedreigingen voor dit unieke gebied. Zoals de gasboringen.
Dit hebben we indertijd met de SP-actie ‘Boor de Biesbosch niet de grond in’, helaas niet tegen kunnen houden. Er gaan nu wéér stemmen op vóór proefboringen, waarvan men niet weet of dit voor het milieu schadelijk is.
Men zegt van niet, maar dat kan men pas beoordelen wanneer de boren de grond ingaan.

Ook het zwaar vervuilde rivierwater dat zich afzet op het slib van de Biesboschbodem vormt een bedreiging omdat dit vervuilde slib nu nergens anders meer heen kan.
De biesbosch is vanwege zijn natuurlijke ligging de bezinkput van Noord-West Europa geworden.
De werkgroep Biesboschbodem pleit er dan ook voor om bepaalde gebieden die nu nog schoon zijn, te voorzien van een drempel zodat de rivier daar niet zijn zware metalen kan deponeren.
Dan is er binnen de grenzen van het Nationaal Park ook nog de Stort van Troost, waar Shell Pernis tussen 1965 en 1985 zo’n 115. 000 ton chemisch afval heeft gestort.
Dit afval lekt zo langzamerhand weg in de bodem, maar aan saneren denkt Shell voorlopig nog niet en daar komen ze nog goed mee weg ook.
De laatste SP actie bestond in het versturen van zakjes afval ‘aan de afzender’.

Na de door de aanwezigen gewaardeerde lezing, wachtte de lunch die men zich goed liet smaken.
Er was een wachttijd van een uur voordat we op de boot mochten en enkelen maakten een wandelingetje in de omgeving of bezochten het kleine Biesboschmuseum waar veel te zien was over de planten en dieren in dit gebied.
Als de boot na een uur afmeerde aan de wal, gingen we met z’n allen, in opgewekte stemming aan boord. De meesten zochten een plaatsje op het bovendek.
Slechts enkelen zochten hun heil een dek lager. Het waren degenen die niet goed tegen de warmte kunnen, maar vanuit de vele ramen was ook heel goed de prachtige natuur te bewonderen en met een verfrissende drink die aan de bar van de Zilvermeeuw verkrijgbaar was, is het ook daar goed toeven.
We varen met de Zilvermeeuw door smalle kreken waar kapitein Huib Schuller ons met vaardige hand doorheen loodste.
Als geboren schippersdochter en zelf jarenlang gevaren hebbende, kon ik het natuurlijk niet laten om een praatje te gaan maken met de kapitein.
Hij vertelde mij (op mijn vragen) dat het schip 38 meter lang was en 7 meter breed. Dat er in de machinekamer een Volvo Penta moter stond en dat de Zilvermeeuw een diepgang heeft van 1.20 meter. Zestig ton meette en nog enkele bijzonderheden.
Vanuit de stuurhut had ik een bevoorrecht plaatsje en kon zo vele mooie foto’schieten waarvan er hier enkelen te zien zijn op de SP-website.
De stemming aan boord was voortreffelijk. Iedereen had het naar de zin, zoals de foto’ laten zien en na een vaart van twee uur kwamen we welgemoed en tevreden terug bij de aanlegplaats waar de bus al op ons stond te wachten om ons terug naar Eindhoven te brengen. Tevreden trokken de SP ouderen weer huiswaarts met een mooie herinnering aan een fijne dag.

Opgeschreven door ondergetekende.

Meer foto’s zijn te bewonderen op mijn eigen website: www.miekebatenburg.nl